Grecki geograf i historyk Strabo (64 p.Ch. do 23 n.e.) wspomina, że niezbędne do produkcji mosiądzu składniki posiadał wyłącznie „Cypryjski kruszec”. Odnotowuje także minerał, który przybiera podczas spalania formę metalu i gdy jest roztapiany w piecu z odpowiednimi składnikami wytwarza „fałszywe srebro” (czyli cynk). A to właśnie z tego produktu stopionego z kolei z miedzią można było wytworzyć mosiądz.

Uważa się, że w Rzymie za panowania Cesarza Augusta (63 p.Ch. do 14 n.e.) wytwarzano mosiądz w wyniku mieszania i podgrzewania sproszkowanego krzemianu cynku, węgla drzewnego i granulatu miedzi do temperatury poniżej punktu topienia miedzi. Po reakcji par cynku z miedzią podwyższano temperaturę i tak oto w efekcie powstawał mosiądz. Wielu ludzi doszukiwało się podobieństw mosiądzu do złota co kierowało ich do szukania innych surowców, z których można by było produkować złoto.

W połowie XIII wieku można było, poprzez roztapianie podnieść zawartość cynku w mosiądzu (przy założeniu, ze nie znało się cynku jako metalu). W tym celu należało posypać wytop pokruszonym szkłem. Tak oto zapobiegano odparowaniu cynku z wytopu – co zwiększało zawartość cynku w mosiądzu. Proces ten opisał teolog, filozof i badacz natury Albertus Magnus (1200 – 1280).

Georgius Agricola (1494 – 1555), znany saksoński humanista, lekarz i mineralog stworzył w 1546 r. prace „De natura fossilium” oraz „De re metallica” (ukazała się 1556). Z jego dzieła dowiadujemy się jak podczas procesu pozyskiwaniu srebra i ołowiu odkładał się na ściankach pieca biały metal, który stosowano do imitowania złota.

Na samym początku mosiądz służył do odlewania i kucia narzędzi rolniczych, broni, jak i przedmiotów użytkowych i ozdób. Co ciekawe, pierwsze mieszanki węgla, miedzi i rudy cynku były do siebie zbliżone pod względem proporcji, stąd większość tworzonych wyrobów miała podobny charakter.

Przez trzy tysiące lat technologię udoskonalono, eksperymentowano także z proporcjami. To finalnie pozwoliło na odkrywanie nowych możliwości materiału. Obecnie produkuje się kilka odmian mosiądzu, które różnią się głównie zawartością cynku w ilości 10-45% oraz innymi dodatkami, jak aluminium, cyna, mangan, ołów, nikiel, żelazo, arsen i krzem.